Engleski mikrobiolog Aleksandar Fleming 1928. godine, 9. juna pronašao penicilin. Njegovo otkriće iskorišćeno 10 godina kasnije kada su ga Hauard Flori i Ernst Čejn primenili kao prvi antibiotik. Fleming, Flori i Čejn 1954. podelili Nobelovu nagradu za medicinu.
Aleksandar Fleming (Alexander Fleming) bio je britanski ljekar, biolog, farmakolog i botaničar, škotskog porijekla. Najpoznatiji je po otkriću penicilina. Dobio je Nobelovu nagradu u polju medicine i fiziologije, 1945. godine. Rođen je u Darvelu u Škotskoj, 06. avgusta 1881. godine, a umro je 11. marta 1955. godine u Londonu. Djetinjstvo i školovanje Aleksandar Fleming rođen je na farmi u Ejširu, blizu Darvela. Njegovi roditelji, Hju (Hugh) i Grejs (Grace) bili su poljoprivrednici, a Aleksandar je bio jedno od njihove četvoro djece. Takođe je imao četvoro polubraće, koji su bili djeca iz prvog braka njegovog oca.
Pohađao je osnovno obrazovanje u „Louden Moor School“, „Darvel School“ i „Kilmarnock Academy“ prije nego što se preselio u London 1895. godine, gdje je živio sa svojim starijim bratom Tomasom (Thomas Fleming). U Londonu je Fleming završio osnovno školovanje na „Polytechnic Regent Streetu“. Fleming je bio zdrav i marljiv mladić,, čvrstog karaktera i odlučne smjernosti, ukorijenjene osobine koje su ga vodile kroz život krupnim koracima. Tokom svojih srednjoškolskih dana, radio je u jednoj parobrodskoj kompaniji, a vikendom odlazio na roditeljsku farmu, kako bi tamo odradio svoj dio posla. Fleming je bio pripadnik Teritorijalne vojske, koju je služio u Londonskoj škotskoj regimenti, za vrijeme Burskog rata, s tim što njegova jedinica nije napuštala Veliku Britaniju.
Zajedno sa njim, u istoj jedinici, bili su i njegova braća, Robert (Robert Fleming) i Džon (John Fleming). Nakon vojske kratko je u Londonu proveo na poziciji činovnika gdje je radio špediterske poslove. Naslijedio je nešto novaca od svog ujaka, pa je nasljeđe uložio u dalje školovanje. Po uzoru na starijeg brata Tomasa, koji je bio medicinski okulista, odlučuje se za ovu profesiju. Ušao je u polje medicine 1901. godine, na Medicinskom fakultetu Univerziteta „St. Mary’s“ u Londonu, gdje je dobio i stipendiju. Dok je pohađao ovaj univerzitet osvojio je zlatnu medalju kao vrhunski medicinski student. Kako su farmerski poslovi započinjali ranim jutrom, tako je Fleming, stekavši ovu naviku od prije, na studijama nastavio tim tempom.
To se pokazalo kao velika prednost. Dok su njegove kolege još spavale, Aleksandar bi već završavao veći dio posla. Puno rada i zdrave navike stvorili su odgovornog pojedinca, koji će postati uspješan u svom poslu do kraja života. Godine 1906. diplomirao je sa najboljim ocjenama. Lični život i karijera Aleksandar Fleming planirao je postati hirurg, ali privremeni položaj u Odjelu za inokulaciju u Bolnici „St. Mary’s“ odveo ga je na put prema tada novom području, bakteriologije. Tamo je razvio svoje istraživačke vještine u oblasti vakcinacije, kao asistent bakteriologa i imunologa sir Almrota Rajta (Almroth Edward Wright), čije revolucionarne ideje u polju vakcina i imunologije predstavljaju tada sasvim novi pravac liječenja. U privatnoj praksi, kao venerolog, radio je u periodu od 1909. do 1914. godine. U braku je bio sa Sarom Merion MekElroj (Sarah Marion McElroy), medicinskom sestrom iz Irske. Imali su sina Roberta, koji se isto bavio medicinom.
U to vrijeme, kao jedan od prvih ljekara, primjenjivao je „arsphenamine (Salvarsan)“, lijek za liječenje sifilisa. U isto vrijeme radio je i kao profesor na Univerzitetu „St. Mary“. Za vrijeme Prvog svjetskog rata, Fleming je služio u činu kapetana u Medicinskom korpusu Kraljevske vojske. Radio je kao bakteriolog, proučavao infekcije rana u improvizovanom laboratoriju koji je postavljen u Boulogneu u Francuskoj. Tamo je, kroz svoje istraživanje Fleming otkrio da su antiseptici, koje su obično koristili u to vrijeme, radili više štete nego koristi, jer su narušavali imunitet, te tako nisu imali sposobnost da razgrade štetne bakterije. Više vojnika je umiralo od antiseptičkog liječenja, nego od infekcija koje su pokušavali uništiti. Fleming je preporučio da se, radi efikasnijeg liječenja, rane jednostavno održavaju suhe i čiste. Međutim, njegove su preporuke u velikoj mjeri zanemarivane. Vraćajući se u „St. Mary’s“ nakon rata, 1918. godine, Fleming je preuzeo novu funkciju: pomoćnik direktora Službe za inokulaciju.
