Dana 5. aprila 1992. godine počela je najduža opsada jednog grada u novijoj historiji svijeta. Snage Jugoslovenske armije u saradnji sa novoformiranom Vojskom RS zauzela su Ilidžu, napadnuta je Policijska škola na Vracama, a na Marijin-dvoru pale su prve žrtve opsade Sarajeva.
Posljednji u nizu protesta građana Sarajeva, a koji su organizirani zbog skretanja pažnje vlasti na važnost mirnog rješenja tenzija, završeni su u krvi nakon što su velikosrpski snajperisti sa Jevrejskog groblja pogodili i ubili Suadu Dilberović i Olgu Sučić.
Tog presudnog dana zabilježena je i prva razmjena vatre upravo u centru grada, a nedugo zatim počelo je neselektivno granatiranje ulica, stambenih zgrada, policijskih objekata i zgrada u kojima su odsjedale institucije tadašnje RBiH.
Važno je podsjetiti da je etničko čišćenje Bosne i Hercegovine tada već sedmicama trajalo u istočnom dijelu zemlje, posebno u gradovima kao što su Bijeljina i Zvornik. Prvi znaci rata u glavnom gradu simbolično su označili kraj mira u cijeloj zemlji i početak agresije na BiH.
Sljedećeg dana, 6. aprila, tadašnje Predsjedništvo RBiH proglasilo je vanredno stanje.
Opsada je trajala 1.425 dana, ubijeno je više od 13.000 građana, od čega više od 5.000 civila među kojima 1.600 djece. Teže ili lakše je ranjeno 50.000 građana, od čega oko 15.000 djece.
Haški tribunal je zbog teroriziranja građana Sarajeva krivim proglasio Stanislava Galića, Dragomira Miloševića, Momčila Perišića i Radovana Karadžića.
Izvor:Klix.ba
